หนอ ดังนี้ ว่าเป็นผู้พึงว่ากล่าวสั่งสอน ภิกษุนั้นอันภิกษุผู้เป็นเถระ
ผู้เป็นมัชฌิมะ ผู้เป็นนวกะ อนุเคราะห์แล้ว พึงหวังความเจริญในกุศล
ธรรมทั้งหลายอย่างเดียว ไม่พึงหวังความเสื่อมเลย นี้เป็นธรรมกระทำ
ที่พึ่ง.
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย เธอทั้งหลายจงเป็นผู้มีที่พึ่งอยู่เถิด อย่าเป็น
ผู้ไม่มีที่พึ่งอยู่เลย (เพราะว่า) บุคคลผู้ไม่มีที่พึ่ง ย่อมอยู่เป็นทุกข์ ดูก่อน
ภิกษุทั้งหลาย ธรรมอันกระทำที่พึ่ง 10 ประการนี้แล.
จบทุติยนาถสูตรที่ 8

อรรถกถาทุติยนาถสูตรที่ 8

พึงทราบวินิจฉัยดังต่อไปนี้.
บทว่า เถรานุกมฺปิตสฺส ได้แก่ ผู้ที่พระเถระทั้งหลายอนุเคราะห์
ด้วยการแผ่ประโยชน์เกื้อกูล ที่อุตสาหะเพราะการโอวาทและพร่ำสอน
เป็นเหตุ.
จบอรรถกถาทุติยนาถสูตรที่ 8

9. ปฐมอริยวสสูตร

ว่าด้วยธรรมเป็นที่อยู่แห่งพระอริยะ 10 ประการ

[19] ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ธรรมเป็นที่อยู่แห่งพระอริยะ ที่พระ-
อริยะอยู่แล้วก็ดี กำลังอยู่ก็ดี จักอยู่ก็ดี 10 ประการนี้ 10 ประการเป็น
ไฉน คือ ภิกษุในธรรมวินัยนี้เป็นผู้ละองค์ 5 ได้แล้ว 1 ประกอบด้วย
องค์หก 1 รักษาแต่อย่างเดียว 1 มีธรรมเป็นที่พักพิง 4 ประการ 1 มี
ปัจเจกสัจจะบรรเทาได้แล้ว 1 มีการแสวงหาอันสละเสียแล้วด้วยดี 1 มี